مقدمه
هارددیسکها در دهه 1950 اختراع شدند. در ابتدا آنها دیسکهای بزرگی به ضخامت 20 اینچ بودند و فقط چند مگابایتی از اطلاعات را میتوانستند ذخیره کنند. در ابتدا نام آنها "دیسکهای ثابت " (Fixed Disks) یا وینچسترز (یک اسم رمز که قبلاً برای یک محصول محبوب IBM استفاده میشده است) بود. بعدها برای تشخیص آنها از فلاپی دیسک (دیسک نرم)، نام هارددیسک بر روی آنها گذاشته شد.
با گذشت زمان و بالا رفتن حجم اطلاعات مورد نیاز کاربران، کم کم نیاز به دیسکهایی با سرعت انتقال بیشتر و مصرف انرژی کمتر احساس شد که این مسئله در مورد دستگاههای قابل حمل، مثل نوتبوکها و نِتبوکها، بیشتر احساس میشود. بنابراین شرکتهای سازندۀ هارددیسک، به فکر ساخت دیسکهایی با سرعت انتقال بسیار بالا و مصرف انرژی کمتر افتادند و توانستند دیسکهایی را با الهام از تکنولوژی بکار گرفته شده در Flash درایوها بسازند که هم سرعت بیشتری دارد و هم انرژی کمتری مصرف میکند. این دیسکها همان SSDها هستند.
ادامه مطلب ...